Родился в 1919 году в Каркаралинском регионе (ныне село Нуркен), работал в прокуратуре Карагандинской области, получил специальность летчика в воздушном клубе, в 1940 году был призван в армию. 23 октября, прежде чем впервые отправиться в воздушное сражение, «если мы не уничтожим фашистов, они достигнут нашего дна. Таким образом , мы прощаемся с радостной, счастливой жизнью " Нуркен 16 раз поднял в воздух и уничтожил 12 танков фашистов, 28 загруженных военных транспортных средств, 18 караванов и 3 топливных бака, 3 вражеских огневых гнезда. В своем последнем путешествии 19 декабря 1942 года он и Нуркен Абдиров и соратник-стрелок радист Александр Комиссаров уничтожили 6 танков противника, 3 огневых гнезда в районе станции Боков-Пономаревка. Когда вражеский огонь ударил по самолету, Нуркен повернул самолет к поверхности, где сосредоточились танки фашистов. Таким образом, они уничтожили столько врагов на месте падения.
В 1935 году после окончания 7-летней школы имени Жамбыла поступил на службу в библиотеку шахты 18. В 1937 году окончил Московский техникум по подготовке библиотечных работников. В последующие годы работал бухгалтером в Карагандинском отделении учреждения "Казахская книжная торговля", по приглашению юридических лиц, в 1938-1939 годах работал следователем в районной, областной прокуратуре. В 1939 году окончил Карагандинский летный клуб и стал летчиком запаса.
В 1940 году Нуркен Абдиров был призван в армию и направлен на обучение в Оренбургское летное училище. Он научился управлять военными самолетами в учебном заведении, где готовил пилотов.
В начале войны Нуркен был направлен на курс воздушной кавалерии в Ташкенте, после окончания которого отправился в один из городов Сибири, чтобы освоить профессию летчика-штурмовика. Таким образом, он присоединился к 808-му штурмовому полку 267-й летной дивизии и отправился на фронт. Нуркен вступает в бой с штурмовиком» ИЛ-2". Поднимаясь в небо 16 раз, Нуркен Абдиров разгромил 12 танков противника, 28 грузовиков, 18 машин с боеприпасами, 3 топливных бака, три оружейных гнезда. 19 декабря 1942 года его спутник-стрелок, связист А. Комиссаров совершил 17-й, то есть последний полет в небо войны. Они получают задание уничтожить сосредоточенные силы противника в районе Боков-Пономаревка. В этой последней битве он уничтожил шестнадцать танков, два гнезда зенитной артиллерии, много вражеских солдат. Вражеские пушки также сопровождаются непрерывным обстрелом Нуркена. В конце концов самолет Нуркена начинает гореть. Можно было вскочить и уйти, но Нуркен избегал этой мысли. "Раненый Орел" направился к месту сосредоточения немецкой техники. Со своим экипажем в самолете он нырнул в объятия пылающего пламени, в густую середину вражеских танков. Он сам погиб, нанеся врагу огромные потери.
1935 жылы Жамбыл атындағы 7 жылдық мектепті бітіргеннен кейін 18-шахтаның кітапханасына қызметке орналасады. Сонда қызмет атқара жүріп, 1937 жылы Мәскеудің кітапхана қызметкерлерін даярлайтын техникумын бітіреді. Одан кейінгі жылдары «Қазақ кітап саудасы» мекемесінің Қарағанды бөлімшесінде есепші болып қызмет істеп жүргенде, заң орындарының шақыруымен, 1938-1939 жылдары аудандық, облыстық прокуратурада тергеуші болып қызмет атқарады. 1939 жылы Қарағанды ұшқыштар клубының оқуын бітіріп, запастағы ұшқыш атанады.
1940 жылы Нұркен Әбдіров әскер қатарына шақырылып, Орынбордағы ұшқыштар училищесіне оқуға жіберіледі. Ол ұшқыштар даярлайтын оқу орнында әскери ұшақтарды басқаруды үйренді.
Соғыс басталғанда Нұркен Ташкенттегі әуе атқыштары курсына жіберіледі де, оны бітіргеннен кейін Сібірдегі қалалардың біріне шабуылшы-ұшқыш мамандығын меңгеруге аттанды. Сөйтіп ол 267-ұшқыштар дивизиясының 808-шабуылшы полкіне қосылып, майданға аттанады. Нұркен «ИЛ-2» шабуылдаушы ұшағымен айқасқа кіреді. 16 рет аспанға көтерілген Нұркен Әбдіров жаудың 12 танкісін, 28 жүк машинасын, оқ-дәрі тиеген 18 машинасын, 3 жанармай цистернасын, үш қару ұясын талқандайды. 1942 жылы 19 желтоқсанда өзінің серігі атқыш, байланысшы А.Комиссаровпен соғыс аспанына 17-рет, яғни соңғы рет самғап шыққан еді. Олар Боков-Пономаревка ауданындағы жаудың шоғырланған күшін жоюға тапсырма алады. Өзінің осы соңғы шайқасында он алты танкті, зенит артиллериясының екі ұясын, көптеген жау сарбазын жояды. Жау зеңбіректері де Нұркенді үздіксіз атқылаумен болады. Ақырында Нұркеннің ұшағы лаулап жана бастайды. Секіріп-ақ кетуге болатын еді, бірақ Нұркен бұл ойдан аулақ болды. «Жаралы қыранын» неміс техникасының шоғырланған жеріне қарай бағыттады. Ұшақтағы өзінің экипажымен, лапылдаған жалын құшағына, жау танктерінің қалың ортасына сүңгіп кете барды. Өзі де мерт болды, дұшпанды да зор шығынға ұшыратты.
Батырдың ақтық сөзін екінші ұшқышы кейінгі ұрпаққа жеткізді. Ол алматылық жерлесі Алексей Писанко еді. Ақтық сөзі: «Қош бол, Леша, Отанға деген менің жалынды сәлемімді жеткіз. Қарағандыға хат жазып жібер. Қош бол, досым!». Міне, нағыз батыр осылай депті.
Слова героя второй пилот передал следующему поколению. Это был алматинский земляк Алексей Писанко. Ақтық слова: "Прощай, Леша, передай мой пламенный привет Родине. Напишите письмо в Караганду. Прощай, друг!». Вот что сказал Настоящий герой.
Герой похоронен у хутора Коньки возле станции Боков в Ростовской области, на братском кладбище. У Великих Моголов шестидесятых годов на вершине Братского кладбища установлен памятник из красного гранита. На табличке на стене памятника надпись:»Здесь похоронены Герой Советского Союза Нуркен Абдиров и стрелок-радист Александр Комиссаров".
1935 жылы Жамбыл атындағы 7 жылдық мектепті бітіргеннен кейін 18-шахтаның кітапханасына қызметке орналасады. Сонда қызмет атқара жүріп, 1937 жылы Мәскеудің кітапхана қызметкерлерін даярлайтын техникумын бітіреді. Одан кейінгі жылдары «Қазақ кітап саудасы» мекемесінің Қарағанды бөлімшесінде есепші болып қызмет істеп жүргенде, заң орындарының шақыруымен, 1938-1939 жылдары аудандық, облыстық прокуратурада тергеуші болып қызмет атқарады. 1939 жылы Қарағанды ұшқыштар клубының оқуын бітіріп, запастағы ұшқыш атанады.
1940 жылы Нұркен Әбдіров әскер қатарына шақырылып, Орынбордағы ұшқыштар училищесіне оқуға жіберіледі. Ол ұшқыштар даярлайтын оқу орнында әскери ұшақтарды басқаруды үйренді.
Соғыс басталғанда Нұркен Ташкенттегі әуе атқыштары курсына жіберіледі де, оны бітіргеннен кейін Сібірдегі қалалардың біріне шабуылшы-ұшқыш мамандығын меңгеруге аттанды. Сөйтіп ол 267-ұшқыштар дивизиясының 808-шабуылшы полкіне қосылып, майданға аттанады. Нұркен «ИЛ-2» шабуылдаушы ұшағымен айқасқа кіреді. 16 рет аспанға көтерілген Нұркен Әбдіров жаудың 12 танкісін, 28 жүк машинасын, оқ-дәрі тиеген 18 машинасын, 3 жанармай цистернасын, үш қару ұясын талқандайды. 1942 жылы 19 желтоқсанда өзінің серігі атқыш, байланысшы А.Комиссаровпен соғыс аспанына 17-рет, яғни соңғы рет самғап шыққан еді. Олар Боков-Пономаревка ауданындағы жаудың шоғырланған күшін жоюға тапсырма алады. Өзінің осы соңғы шайқасында он алты танкті, зенит артиллериясының екі ұясын, көптеген жау сарбазын жояды. Жау зеңбіректері де Нұркенді үздіксіз атқылаумен болады. Ақырында Нұркеннің ұшағы лаулап жана бастайды. Секіріп-ақ кетуге болатын еді, бірақ Нұркен бұл ойдан аулақ болды. «Жаралы қыранын» неміс техникасының шоғырланған жеріне қарай бағыттады. Ұшақтағы өзінің экипажымен, лапылдаған жалын құшағына, жау танктерінің қалың ортасына сүңгіп кете барды. Өзі де мерт болды, дұшпанды да зор шығынға ұшыратты.
Батырдың ақтық сөзін екінші ұшқышы кейінгі ұрпаққа жеткізді. Ол алматылық жерлесі Алексей Писанко еді. Ақтық сөзі: «Қош бол, Леша, Отанға деген менің жалынды сәлемімді жеткіз. Қарағандыға хат жазып жібер. Қош бол, досым!». Міне, нағыз батыр осылай депті.
Батыр Ростов облысындағы Боков стансасы маңындағы Коньки деген хутордың іргесіне, бауырластар зиратына жерленген. Алпысыншы жылдардың мұғдарында бауырластар зиратының басына қызыл граниттен ескерткіш қойылған. Ескерткіштің қабырғасындағы тақтада мынандай жазу жазылған: «Бұл жерде Кеңес Одағының Батыры Нұркен Әбдіров пен атқыш-радист Александр Комиссаров жерленген».
Нуркену Абдирову было присвоено звание Героя Советского Союза За отвагу, проявленную в войне против немецких захватчиков. В 1958 году молодежь Караганды собрала средства и воздвигла памятник Нуркену Абдирову. В столице горняков одна из широких и живописных улиц, спортивный комбинат получил имя нашего славного земляка Нуркена. Несравненный подвиг летчика лег в основу книги подполковника запаса Г. Якимова, который когда-то был любимым учителем Нуркена. По мотивам этой книги студия «Қазақ телефильм " сняла документальное кино.
В центре села Актогай улица названа именем батыра, в центре села Нуркен-именем батыра, в школе открыт Дом-музей. В 2019 году 100-летие батыра отметили в Карагандинской области, в парке Героев села Актогай установлен памятник из красного гранита. Каждый год продолжается проведение различных спортивных и культурных мероприятий в память о герое.
